Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕ "ΜΑΓΚΑ"

Αυτό το blog ξεκίνησε από την ανάγκη μου να επικοινωνήσω με ανθρώπους και να μοιραστώ μαζί τους την χαρά και τις ανησυχίες μου για αυτό το μικρό πλασματάκι που φέρνει η γυναίκα μου στον κόσμο. Τα συναισθήματα είναι πολλά, ανάμικτα και σίγουρα ποικίλλουν απο άνθρωπο σε άνθρωπο και κυρίως από άνδρα σε άνδρα. Η χαρά διαδέχεται τον φόβο, το άγχος κυριαρχεί, χαίρεσαι και στεναχωριέσαι, απογοητεύεσαι και παίρνεις κουράγιο, αγαπάς και αγαπιέσαι και πολλά πολλά άλλα.

Ε, λοιπόν έχω να πω κάτι. Όλα αυτά είναι μπούρδες. Την Κυριακή το βράδυ, η γυναίκα μου που συνήθως δεν επιδίδεται σε βαρύγδουπες δηλώσεις έρχεται και μου ανακοινώνει οτι την Δευτέρα θα έχω γίνει μπαμπάς. Τα έχασα. Δεν θυμάμαι τί της είπα αλλά θυμάμαι οτι ούτε αγχώθηκα, ούτε φοβήθηκα, ούτε απογοητεύτηκα. Τίποτα . Η "ζωή" πέρασε απο μπροστά μου, μου ζήτησε να συνέλθω, να ξεχάσω τις βλακείες που σκεπτόμουν και με στύλωσε στα πόδια μου.

Τελικά οι πόνοι ήταν παροδικοί. Ο γιατρός ακόμα γελάει, με το τηλεφώνημα μου και τις χαριτωμενιές που του 'έλεγα απο τη αμηχανία μου. Η ιδέα της γέννησης όμως με έκανε δυνατό. Σίγουρο. Ακόμα αγχώνομαι, αλλά έμαθα και κάτι άλλο...Έμαθα να περιμένω για να κρίνω. Να δω για να συμπεράνω. Να πιάσω για να αισθανθώ. Ανατράπηκε όλος ο παρορμητικός χαρακτήρας μου. Αλλά μου άφησε ένα κουσούρι....Ακόμα μετράω!