Πριν απο 6 χρόνια έχασα τον πατέρα μου. Ένας άντρας -άντρακλας χτυπήθηκε απο τον καρκίνο και έλιωσε σαν ενα κερί του εμπορίου, απο αυτά των σούπερ μάρκετ που καίγονται μόλις τα ανάψεις. Τον έλεγαν Γιώργο. Εγώ, τον φώναζα ΧΟΡΧΕ. Μόνο εγώ. Με έκανε οταν ήταν 47. Όταν ήταν 60 ήμουν 13 και ντρεπόμουν πολύ για την διαφορά ηλικίας που είχαμε. Στα 17 μου ήταν 64 και άρχισα να καταλαβαίνω ότι δίπλα μου είχα έναν θησαυρό. Έναν δάσκαλο. Με έμαθε να σκέφτομαι και να πράττω. Να προσφέρω χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα, να αγαπάω τους ανθρώπους και να λατρεύω τις Γυναίκες. Να δίνω τα πάντα στην οικογένειά μου. Να συγχωρώ. Να σεβομαι και όχι να φοβάμαι. Πάντα των ρωτούσαν -μας ζήλευαν -πως ένας εικοσάρης βγαίνει για ποτάκι και συζητά τα πάντα με τον 67αρη πατέρα του. Πάντα έλεγε ότι οι σχέσεις λειτουργούν παράλληλα. Ο ένας ανεβαίνει 10 χρόνια, ο άλλος κατεβαίνει 20 και εκεί που συναντιέστε επικοινωνείς. Δεν μπορείς να πας κάθετα. Συγκρούεσαι. Δύο μέρες πριν πεθάνει έκλαψα με μαύρο δάκρυ. Με όλη μου την Ψυχή. Όταν πέθανε, ήμουν ο πιο ήρεμος άνθρωπος του κόσμου. Λυτρώθηκε........6 χρόνια, 4 μήνες και 20 ημέρες μετά ήρθε στην ΖΩΗ ένας άλλος Γιώργης. Ο γιος μου. Ο μικρός δεν θα γίνει ποτέ ο ΧΟΡΧΕ. Ίσως του βρω ένα άλλο παρατσούκλι. Ίσως και όχι Δεν έχει σημασία. Δεν θέλω να γίνω ο ήρωας του ούτε θέλω να εκβιάζω την αγάπη του. Δεν θέλω να του υποδείξω την ζωή του. Θέλω να του περάσω μερικές ιδέες του παππού του. Να του δώσω όλο τον θησαυρό που κληρονόμησα. Δεν θέλω να τον κάνω δούλο μου. Δεν τον θέλω υπηρέτη. Δεν θέλω να με γηροκομήσει.
Την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μου, ένοιωσα την απώλεια. Όταν όλα τελείωσαν και βεβαιώθηκα ότι η γυναίκα μου με το παιδί ήταν καλά, βγήκα στο προαύλιο του νοσοκομείου και έκανα ένα τσιγάρο. Το έκανα μαζί του. Ήταν η μόνη φορά που δεν μου φώναξε για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος . Αυτό που τον "έφαγε" δηλαδή. Αυτά ήταν τα δέκα λεπτά μαζί του. Τώρα μπορεί να ξαναγυρίσει στο βασίλειο του και να με παρακολουθεί και να γελά με τα καψόνια που μου κάνει ο μπέμπης. Δεν πειράζει. Ξέρω ότι θα είναι δίπλα μου όταν τον φωνάξω.
5 σχόλια:
Συγκινήθηκα πολύ με την ιστορία σου.. Ίσως επειδή έχασα κι εγώ τον πατέρα μου έτσι.. Να σου ζήσει ο μικρός.. Καλό σου βράδυ.. :)
Να σου ζήσει!!!
Και εμένα ο πατέρας μου με έκανε στα 45 , τώρα είναι 80 και είναι ευτυχώς καλά. Η επικοινωνία που είχα με τον πατέρα μου ήταν ανύπαρκτη. Παίζει σίγουρα ρόλο η διαφορά ηλικίας. Χαίρομαι που εσείς καταφέρατε να την ξεπεράσετε.
Υπέροχη κατάθεση αισθημάτων, φίλε μου. Να σου ζήσει και να το δεις όπως αγαπάς. Αυτός ο μικρός ήρωας ήρθε να σου ξανακλέψει την καρδιά. Ο θησαυρός είναι εκεί, αριστερά στο στήθος. Και οι αγαπημένοι έρχονται να τον πάρουν. Ιδιόκτητα αισθήματα δεν υπάρχουν. Να είσαι πάντα καλά!
Έχασα τον πατέρα μου στα 20, λόγω βλαβών με αιτία το τσιγάρο.
Τον γιο σου θα τον βλέπεις πάντα μπροστά σου.
Χάρισέ του το "δρόμο της καρδιάς", φίλε μου, αν και είμαι σίγουρος ότι το έχεις κάνει.
Να τον χαίρεσαι - και να σου πω ένα μεγάλο μυστικό; Ο μικρός Γιώργος θα αποδειχτεί για σένα τόσο σημαντικός δάσκαλος όσο κι ο μεγάλος.
Να είστε καλά να απολαμβάνετε το ανθρωπάκι που μεγαλώνει στο σπιτικό σας.
Δημοσίευση σχολίου