ΜΗΝΑΣ 2ος

Σιγά σιγά αρχίζεις και εξοικειώνεσαι με πολλά πράγματα στο γραφείο του γυναικολόγου της γυναίκας σου. Σε μια παρόρμηση σκέψης θα έλεγα ότι ο γυναικολόγος μπορεί να είναι και δικός σου αλλά σίγουρα θα με πείτε υπερβολικό. Και έτσι είναι. Το καλό μετά τα πρώτα πέντε ραντεβού είναι ότι έχεις καταφέρει αρκετά πράγματα. Έχεις κάνει φίλο τον γιατρό, ξέρεις τα κουμπιά του, έχεις διαβάσει άπειρα βιβλία περί εγκυμοσύνης, ξέρεις όλες τις πιθανές αιτίες αποβολής, έχεις σκεφτεί ακόμα και το επάγγελμα του παιδιού σου. Μένει μονό μια μικρή λεπτομέρεια! Δεν έχεις βρεθεί ακόμα αντιμέτωπος με το μικρό alien που βρίσκεται στην κοιλία της γυναίκας σου και δυστυχώς όπως έχω ξαναπεί όχι στην δικιά σου. Σίγουρα αυτό θ αργήσει τουλάχιστο τέσσερεις με πέντε μήνες αλλά κάποια στιγμή σου κτυπάει την πόρτα.

Σε εμάς την χτύπησε μια μέρα του Φλεβάρη που στην Αθήνα γινόταν κατακλυσμός και από την βροχή δεν μπορούσες να δεις στα δυο μέτρα. Η μέρα ήταν διαφορετική έτσι κι αλλιώς. Το ραντεβού μας ήταν κανονισμένο για να ακούσουμε την κάρδια του μπέμπη μας. Θα ήταν περιττό να σας αναφέρω ότι η αγωνία μας χτύπαγε κόκκινο. Στο χολ του ιατρείου είχαμε πιάσει και οι δυο έναν καναπέ και καθόμασταν αμίλητοι. Για ακόμα μια φορά η αναμονή του πεντάλεπτου φαινόταν αιώνας. Ώσπου ήρθε η μεγάλη στιγμή.

Με το που άνοιξε το μηχάνημα και έγιναν οι απαραίτητες ρυθμίσεις ακούστηκε ο πιο ωραίος θόρυβος του κόσμου, ο όποιος κοσμεί και το κινητό μου σαν ήχος κλήσης και κατάφερε να μας αλλάξει την ψυχολογία όχι μονό σαν ζευγάρι αλλά και σαν ανεξάρτητες οντότητες. Το alien που λέγαμε ήταν ζωντανό και μας το απέδειξε με 147 χτύπους το λεπτό. Το πιο ωραίο ποδοβολητό της ζωής μου. Ναι, τώρα ήμασταν σίγουροι ότι υπήρχε παιδί που ήταν ζωντανό και υγιές. Το δικό μας παιδί. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομερειες.