ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΧΡΗΣΙΜΟ

Η θορυβώδικη μεν οργή μας εξερεθίζει, η σιωπηλή δε μας κατατρομάζει.

ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΜΠΑ;

Έταξα στον εαυτό μου να μην ξεφύγω ποτέ από την κεντρική ιδέα του blog. Να αναφέρω δηλαδή μόνο τα συναισθήματα μου για το μικρό που έρχεται και τίποτα άλλο. Αυτό που συμβαίνει όμως τα τελευταία 24ωρα με έκανε να ξεφύγω από τον όρκο μου και να γράψω δυο αράδες.

Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν κάνουν μικρές αηδιαστικές ερωτήσεις που πολλές φορές σε αφήνουν μαλάκα και άλλες φορές σου επισημαίνουν πόσο μαλακας είσαι.

Αναρωτήσου φιλέ bog-αναγνώστη μερικές από τις παιδικές σου ερωτήσεις που ξεκινούν με ένα γιατί!! Ξέρω είναι αναρίθμητες. Τώρα βαλε με το νου σου πόσες και ποιες παιδικές ερωτήσεις ξεκινούν με το τι!! Όλο αυτό το μικρό σεναριάκι ας το τοποθετήσουμε στο 2020. Φαντάσου ένα παιδί 3 ετών επάνω σε ένα ιπτάμενο ποδηλατάκι με στολή ασημένια και πιθανότατα πυρίμαχη να συνομιλεί με τους γονείς του σε μια ερημοποιημενη άνυδρη χώρα βγαλμένη από τα ποιο φανταστικά σκηνικά του HOLLYWOOD.

Μπαμπά τι είναι δέντρο?

Μπαμπά πότε είδες για τελευταία φορά δέντρο?

Καλά ε… Ο μπαμπάς μου έχει δει δέντρα…

Μαμά τι είναι νερό?

Το νερό το πίνατε?

Έλεγα στην γυναίκα μου τις προάλλες ότι στα 18 ρωτούσα τον πατέρα μου γιατί δεν μου παίρνει αυτοκίνητο, γιατί δεν με αφήνει να γυρνάω σπίτι ότι ώρα γουστάρω, γιατί δεν με αφήνει να μπαρκάρω και άλλα τέτοια κουλά… Φοβάμαι ότι ο δικός μου θα ρωτάει : ΜΠΑΜΠΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΦΕΡΕΣ ΝΑ ΖΩ ΕΔΩ?

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυβέρνηση που για ακόμα μια φορά δεν έκανε τίποτα αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο ΜΑΛΑΚΕΣ είμαστε που σας ψηφίζουμε. Ευχαριστώ την αξιωματική αντιπολίτευση που για άλλη μια φορά περίμενε στην γωνία για να πολιτικοποιήσει το γεγονός. Τέλος ευχαριστώ τα κόμματα της αριστεράς που για ακόμα μια φορά αποδεικνύουν το αρχαίο ρητό Ας τον τρελό στη τρελά του. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τα ΜΜΕ που έχουν αντικαταστήσει τα κόμματα, τις κυβερνήσεις, την δικαιοσύνη και παρακαλώ όλους εσάς που κανονίζετε το μέλλον της οικογενείας μου και το δικό μου……….

ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.

ΜΗΝΑΣ 2ος

Σιγά σιγά αρχίζεις και εξοικειώνεσαι με πολλά πράγματα στο γραφείο του γυναικολόγου της γυναίκας σου. Σε μια παρόρμηση σκέψης θα έλεγα ότι ο γυναικολόγος μπορεί να είναι και δικός σου αλλά σίγουρα θα με πείτε υπερβολικό. Και έτσι είναι. Το καλό μετά τα πρώτα πέντε ραντεβού είναι ότι έχεις καταφέρει αρκετά πράγματα. Έχεις κάνει φίλο τον γιατρό, ξέρεις τα κουμπιά του, έχεις διαβάσει άπειρα βιβλία περί εγκυμοσύνης, ξέρεις όλες τις πιθανές αιτίες αποβολής, έχεις σκεφτεί ακόμα και το επάγγελμα του παιδιού σου. Μένει μονό μια μικρή λεπτομέρεια! Δεν έχεις βρεθεί ακόμα αντιμέτωπος με το μικρό alien που βρίσκεται στην κοιλία της γυναίκας σου και δυστυχώς όπως έχω ξαναπεί όχι στην δικιά σου. Σίγουρα αυτό θ αργήσει τουλάχιστο τέσσερεις με πέντε μήνες αλλά κάποια στιγμή σου κτυπάει την πόρτα.

Σε εμάς την χτύπησε μια μέρα του Φλεβάρη που στην Αθήνα γινόταν κατακλυσμός και από την βροχή δεν μπορούσες να δεις στα δυο μέτρα. Η μέρα ήταν διαφορετική έτσι κι αλλιώς. Το ραντεβού μας ήταν κανονισμένο για να ακούσουμε την κάρδια του μπέμπη μας. Θα ήταν περιττό να σας αναφέρω ότι η αγωνία μας χτύπαγε κόκκινο. Στο χολ του ιατρείου είχαμε πιάσει και οι δυο έναν καναπέ και καθόμασταν αμίλητοι. Για ακόμα μια φορά η αναμονή του πεντάλεπτου φαινόταν αιώνας. Ώσπου ήρθε η μεγάλη στιγμή.

Με το που άνοιξε το μηχάνημα και έγιναν οι απαραίτητες ρυθμίσεις ακούστηκε ο πιο ωραίος θόρυβος του κόσμου, ο όποιος κοσμεί και το κινητό μου σαν ήχος κλήσης και κατάφερε να μας αλλάξει την ψυχολογία όχι μονό σαν ζευγάρι αλλά και σαν ανεξάρτητες οντότητες. Το alien που λέγαμε ήταν ζωντανό και μας το απέδειξε με 147 χτύπους το λεπτό. Το πιο ωραίο ποδοβολητό της ζωής μου. Ναι, τώρα ήμασταν σίγουροι ότι υπήρχε παιδί που ήταν ζωντανό και υγιές. Το δικό μας παιδί. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομερειες.