Eνα Τραγούδι Για Τον SUBIR

AYTO EINAI TEXNH SUBIR

OTAN ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΣΟΥ ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ...

ΙΝΤΕΡΝΕΤ....πηγή πληροφόρησης.... Μαθαίνεις τα πάντα.. Με ένα κλικ όλα στην οθόνη σου....Αυτά λέγαμε και και αυτά λέμε..Μέχρι πρίν τρία λεπτά.

Ας τα πάρουμε λοιπόν απο την αρχή. Πρίν απο λίγο η γυναίκα μου, σερφάροντας στο parents.gr ανακάλυψε ένα post που αφορά τις ασφάλειες ζωής για τα πιτσιρίκια. Σαν σύζυγος ασφαλιστή με φωνάζει να σχολιάσω τα γραφόμενα. Μου πέσαν τα μαλλιά. Ρε παιδιά, άν δεν ξέρετε, μην γράφετε τίποτα...

Τί για ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΑΙΔΩΝ διάβασα, τί για κόστος διάβασα, τί για βλάκες ασφαλιστές διάβασα , και τι δεν διάβασα. Αλήθεια, ελέγχει κάποιος τί γράφεται μέσα στα forum; Πώς αποπροσανατολίζεται ο κόσμος ρε παιδια!!!!Ευτυχώς κάποιοα στιγμή διάβασα ένα post απο μια ασφαλίστρια και ηρέμησα.

Και για να είμαι δίκαιος θα πω και τούτο. Ναι υπάρχουν κακοί ασφαλιστές. Ναι υπάρχουν ασφαλιστές που είναι λίγο Δημόσιοι Υπάλληλοι, λίγο Φαναρτζήδες, λίγο απ'όλα. Αλλα υπάρχουν και κάτι φυντανοπελάτες.......

ΕΝΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑ ΤΙ ΓΙΩΡΓΟΣ

Αυτό το ημερολόγιο ξεκίνησε με σκοπό να καταθέτω τα συναισθήματα μου για μια ζωή που ερχόταν. Στην πορεία, αλλαξε περιεχόμενο αφού οι καταστάσεις με έκαναν να γράφω και για άλλα πράγματα που με απασχολούσαν. Ευχαριστώ όσους μπήκαν, όσους εκαναν έστω ένα post όσους βάλανε ένα link στα blog τους λέγοντας σε όλους οτι είμαι εδώ.

Σήμερα, ο μικρός μου γίνεται τεσσάρων μηνών. Τέσσερεις διαφορετικοί μήνες που σηματοδοτούν μια νέα αρχή στην ζωή μου. Έχει ήδη ξεκινήσει να γελάει να περιεργάζεται και να αναγνωρίζει. Με κοιτάει και γελάει. Αληθινά. Και αλλοι το κάνουν. Ψευτικα. Πέλάτες, γνωστοί και "φιλοι".

Κοιτάμε πολλές φορές την ζωή μας πριν τον μικρό. Τίποτα. Νέκρα. Η ζωή περνούσε αβίαστα και χαλαρά. Ρε, τελικά τι είναι ένα παιδί.... Κάνεις FORMAT και το συστημα ενημερώνεται απο μόνο του. Ανακτά χαμένες ελπίδες και όνειρα, κάνει εγκατάσταση καινούργιων ενημερώσεων ασφαλείας και υψώνει ένα τεράστιο τείχος προστασίας για όλη την οικογένεια.

Το ξέρω οτι είμαι χαζομπαμπάς.Όλοι το λένε ...Χέστηκα.

ΜΙΚΡΕ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ. Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ...