Με λένε Αργύρη είμαι τριάντα ετών, παντρεμένος και πατέρας ενός παιδιού τριών μηνών. Άγιε μου καλέ, θα μπορούσα να σου κάνω μία λίστα με χιλιάδες πράγματα που θα ήθελα. Θα μπορούσε να ξεκινάει από ένα Αυτοκίνητο - SAAB κατά προτίμηση- και θα κατέληγε σε ένα ρολογάκι από τα ακριβά, τα καλά, ξέρεις εσύ. Βλέπεις τα όνειρα των ανθρώπων -πλέον -σχετίζονται με ό,τι ακριβότερο.
Φέτος όμως οι ανάγκες μου άλλαξαν. Ξέρεις, είχα πολύ καιρό να φοβηθώ για κάτι. Φοβάμαι με την αβεβαιότητα του αύριο. Φοβάμαι για την παγκόσμια φτώχεια που μας απειλεί. Φοβάμαι για τους ισχυρούς που γίνονται ισχυρότεροι. Για τους φτωχούς που γίνονται φτωχότεροι. Για τους πολλούς που γίνονται περισσότεροι και για τους λίγους που γίνονται λιγότεροι.
Λυπάμαι για τον πλανήτη. Για την καταστροφή που έρχεται. Για τα δάση που καίγονται και για τα ποτάμια που μολύνονται. Για τα παιδιά που δεν μορφώνονται, για τα παιδιά που ζουν στα φανάρια. Για όλους αυτούς που πεινάνε και δεν έχουν τα στοιχειώδη επιβίωσης.
Ευτυχώς όμως δεν χάνω το χιούμορ μου. Είναι το όπλο μου στα δύσκολα. Εξάλλου και εσύ με γέλιο υποδέχεσαι τα παιδιά.
Ξέρεις κάτι; Το ξέρω ότι δεν υπάρχεις. Αλλά γουστάρω το ψέμα σου. Με κάνει παιδί. Αγνό. Δεν βάζω πια μελομακάρονα στο πιατάκι για να τα φάς όπως θα αφήσεις τα δώρα. Όσο για το SAAB καλό και το HYUNDAI μου. Βέβαια εάν υπάρχεις, λέω εάν, και περνάς από Αμπελόκηπους, και έχεις κάνει όλα τα δώρα σε αυτούς που τα χρειάζονται, τότε θα ήθελα να μου φέρεις:
1. Ένα SONY VAIO.
2. Ένα SAAB
3. Ένα Σπιτάκι στην Φολέγανδρο.(Με Πισινούλα Εννοείται)
4. Ένα BOSS κουστουμάκι.
Για αρχή έτσι;
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΑΡΓΥΡΗΣ
