Δευτέρα 4/2/2007. Το ραντεβού έχει ήδη κλειστεί. Η ανυπομονησία η δική μου όσο και της γυναίκας μου έχει χτυπήσει κόκκινο. Αλλά ποιος ασχολείται με την γυναίκα μου τώρα.! Εδώ θα γίνω μπαμπάς. Αν υπήρχαν συμβόλαια ιδιοκτησίας μπορεί να είχα ήδη κινήσει διαδικασίες μεταβίβασης.
Περιττό θα ήταν να αναφέρω ότι η απόσταση Αμπελόκηποι – Αργυρούπολη μου φάνηκε μικρότερη και από την απόσταση από το σπίτι μέχρι τον ψιλικατζή. Το μόνο που δεν είχα υπολογίσει ήταν η αναμονή στο ιατρικό κέντρο που πήγαμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε παραπάνω από 5 λεπτά αλλά κάθε λεπτό φαινόταν σαν να περνούσε μία ώρα και κάτι. Παρόμοιο με την σκοπιά στο στρατό. Κοιτάς το ρολόι 11:00. Το κοιτάς μετά από λίγο και ενώ είσαι σίγουρος ότι είναι 11:10 τουλάχιστον, αυτό λέει 11:07. Για όσους γνωρίζουν από στρατό, και το ένα λεπτό μετράει.
Ξαφνικά βγαίνει ένας κύριος ψηλός – καλοσυνάτος που μας κέρδισε από το πρώτο λεπτό. Είναι ο τύπος ανθρώπου που άνετα εμπιστεύεσαι το παιδί σου. Με την ψυχολογία που είχα εγώ εκείνη την ημέρα κάθε κίνηση, κάθε λέξη ήταν αρκετή για να μισήσω ή να λατρέψω τον οποιοδήποτε. Τον τυπάκο τον συμπάθησα στο λεπτό.
Μας μίλησε σαν να μας ξέρει χρόνια. Χρησιμοποιούσε λόγια για το μικρό που άγγιζαν όλα αυτά τα συναισθήματα που είχαμε με την γυναίκα μου για αυτό το μικρό πλάσμα που ζούσε στην κοιλιά της και δυστυχώς όχι στην δικιά μου.
Μετά όλα αυτά τα τυπικά και θεωρητικά που με άφηναν σχεδόν παγερά αδιάφορο εκείνη την ώρα πήγαμε στον υπέρηχο. Η μεγάλη στιγμή ήρθε. Ήμουν αντικριστά με το παιδί μου. Ή κάτι σαν παιδί μου γιατί αυτό που είχα απέναντι μου έμοιαζε πιο πολύ με μια φακή ή ένα μεσαίο φασόλι παρά με παιδί.
Αυτό το φασόλι έμελε να σημαδέψει την ζωή μου. Με έβαλε σε σκέψεις. Με έκανε να σκέπτομαι μόνο θετικά. Ανακάλυψα πτυχές του εαυτού μου που δεν γνώριζα. Αποφάσιζα να κινηθώ γρήγορα. Στην δουλειά μου έγινα λίγο παραγωγικότερος. Σκέφτηκα να πιάσω και μία δεύτερη. Να αλλάξω αυτοκίνητο. Ήθελα να κάνω επενδύσεις. Ακόμα και να του κλείσω μια θέση στο Αμερικανικό κολλέγιο ώστε να του εξασφαλίσω την καλύτερη μόρφωση.
Ήμουν αλλού. Το μυαλό μου πέταγε στους ρυθμούς που κτύπαγε η καρδιά του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία στιγμή. Την ώρα που εξακριβώναμε με την γυναίκα μου το χαρμόσυνο χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ένας φίλος ο οποίος μου συζητούσε ένα πρόβλημα του ασήμαντο μπροστά στην χαρά μας. Δεν άκουγα τίποτα. Σαν να μην υπήρχε. Μετά του ζήτησα συγγνώμη και του εξήγησα. Έτσι ήμουν εκείνη την περίοδο.
Περιττό θα ήταν να αναφέρω ότι η απόσταση Αμπελόκηποι – Αργυρούπολη μου φάνηκε μικρότερη και από την απόσταση από το σπίτι μέχρι τον ψιλικατζή. Το μόνο που δεν είχα υπολογίσει ήταν η αναμονή στο ιατρικό κέντρο που πήγαμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε παραπάνω από 5 λεπτά αλλά κάθε λεπτό φαινόταν σαν να περνούσε μία ώρα και κάτι. Παρόμοιο με την σκοπιά στο στρατό. Κοιτάς το ρολόι 11:00. Το κοιτάς μετά από λίγο και ενώ είσαι σίγουρος ότι είναι 11:10 τουλάχιστον, αυτό λέει 11:07. Για όσους γνωρίζουν από στρατό, και το ένα λεπτό μετράει.
Ξαφνικά βγαίνει ένας κύριος ψηλός – καλοσυνάτος που μας κέρδισε από το πρώτο λεπτό. Είναι ο τύπος ανθρώπου που άνετα εμπιστεύεσαι το παιδί σου. Με την ψυχολογία που είχα εγώ εκείνη την ημέρα κάθε κίνηση, κάθε λέξη ήταν αρκετή για να μισήσω ή να λατρέψω τον οποιοδήποτε. Τον τυπάκο τον συμπάθησα στο λεπτό.
Μας μίλησε σαν να μας ξέρει χρόνια. Χρησιμοποιούσε λόγια για το μικρό που άγγιζαν όλα αυτά τα συναισθήματα που είχαμε με την γυναίκα μου για αυτό το μικρό πλάσμα που ζούσε στην κοιλιά της και δυστυχώς όχι στην δικιά μου.
Μετά όλα αυτά τα τυπικά και θεωρητικά που με άφηναν σχεδόν παγερά αδιάφορο εκείνη την ώρα πήγαμε στον υπέρηχο. Η μεγάλη στιγμή ήρθε. Ήμουν αντικριστά με το παιδί μου. Ή κάτι σαν παιδί μου γιατί αυτό που είχα απέναντι μου έμοιαζε πιο πολύ με μια φακή ή ένα μεσαίο φασόλι παρά με παιδί.
Αυτό το φασόλι έμελε να σημαδέψει την ζωή μου. Με έβαλε σε σκέψεις. Με έκανε να σκέπτομαι μόνο θετικά. Ανακάλυψα πτυχές του εαυτού μου που δεν γνώριζα. Αποφάσιζα να κινηθώ γρήγορα. Στην δουλειά μου έγινα λίγο παραγωγικότερος. Σκέφτηκα να πιάσω και μία δεύτερη. Να αλλάξω αυτοκίνητο. Ήθελα να κάνω επενδύσεις. Ακόμα και να του κλείσω μια θέση στο Αμερικανικό κολλέγιο ώστε να του εξασφαλίσω την καλύτερη μόρφωση.
Ήμουν αλλού. Το μυαλό μου πέταγε στους ρυθμούς που κτύπαγε η καρδιά του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία στιγμή. Την ώρα που εξακριβώναμε με την γυναίκα μου το χαρμόσυνο χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ένας φίλος ο οποίος μου συζητούσε ένα πρόβλημα του ασήμαντο μπροστά στην χαρά μας. Δεν άκουγα τίποτα. Σαν να μην υπήρχε. Μετά του ζήτησα συγγνώμη και του εξήγησα. Έτσι ήμουν εκείνη την περίοδο.
